บทที่ 145 — เมื่อความลับมีเลือดออก

ลิโอร่า

แชโดว์เมียร์!

นั่นมันใครกันวะ

ฉันถามตัวเอง

ผืนป่าเงียบสงัดเกินไป

เป็นความเงียบที่ไม่ใช่ความสงบสุข แต่เหมือนโลกทั้งใบกำลังกลั้นหายใจ

เกล็ดหิมะร่วงโรยเป็นเกลียวช้าๆ สัมผัสอ่อนนุ่มบนผิวของฉัน แต่ความเย็นเยียบที่แผ่ซ่านในกายมาจากบางสิ่งที่ลึกล้ำกว่านั้น

อกฉันบีบรัด ลมหายใจขาดห้วง ผิดปกติ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ